Het is nu definitief: Stef Bef verlaat de groep Katastroof.

Wat was gestart als een plezante facebook-discussie tussen Stef en Zjuul, ontaardde in een emotionele uitbarsting. En misschien had alles nadien nog uitgepraat kunnen worden, ware het niet dat een of andere idioot onmiddellijk de 'Gazet van Antwerpen' van deze woordenwisseling op de hoogte bracht. Katastroof, een groep die jarenlang door de media werd genegeerd, kwam dan plots in het nieuws. En dan nog met krantenkoppen als "Ik kan niet samenwerken met iemand die terroristen steunt" en "Sympathie voor Jürgen Conings drijft Katastroof uit elkaar". Zjuul heeft op facebook nooit beweert Conings te steunen. En het woord 'held' op het facebook-bericht was uiteraard sarcastisch bedoeld.

Wel letterlijk dit:

Wij hebben de zaak enkele weken laten rusten alvorens de hoofden bij elkaar te steken in een poging om de zaken uit te praten. En dit gebeurde heel sereen, zonder stemverheffingen en emotionele uitbarstingen. Maar nu blijkt die facebook-discussie slechts de trigger te zijn voor gevoelens waar Stef al jaren mee zit.

Een en ander wordt verduidelijkt in zijn 'afscheidsbrief':

MERCI EN SALU

 

(door Stef)

 

Beste Jos en Zjuul,

 

Beste fans,

 

Ik ben slechts een passant in de rijkgevulde geschiedenis van KATASTROOF. De band was al legendarisch voor ik erbij kwam, ik heb er 20 jaar met hart en ziel aan meegewerkt en nu zet ik een stap terug. De ultieme kern, het duo dat zowat alle liedjes schreef die in het collectieve geheugen van generaties fans gegrift zijn, staat nog steeds overeind!

 

Jos en Zjuul zíjn KATASTROOF, of ik nu naast hen sta of niet. Ze hebben het 25 jaar zonder mij gekund en zullen het dus ook wel redden zonder mij. Ik wil een warme oproep doen aan al onze fans en eventuele andere muzikanten om hen te blijven steunen! Ik zal dat ook altijd blijven doen, al zal dat niet meer als bandlid zijn.

 

Ik zal hen eeuwig dankbaar zijn voor de kans die ze mij ooit gegeven hebben. Dat zal ik nooit of nooit vergeten!

 

Omdat de Katastrooffans duidelijkheid verdienen, wil ik hieronder klaarheid scheppen omtrent mijn vertrek.

 

Ik nam het besluit tijdens een conflict enkele weken terug, dat onbedoeld als een lopend vuurtje door de media ging, die Katastroof nu plots wél interessant vonden om over te schrijven. Ik stond hen te woord omdat er sowieso iets over ging verschijnen en ik er zo voor kon zorgen dat wat er gepubliceerd werd geen onzin zou bevatten. Ik heb hen ook enkel te woord gestaan onder voorwaarde dat zij ook Zjuul zijn kant van het verhaal zouden laten doen. Want elk conflict heeft meerdere zijden.

 

Zjuul is trouwens een anarchist en niet gebonden aan enige partij. Noch rechts, noch links. Hij heeft dit altijd luidkeels verkondigd. Het is dus geen politieke kwestie. KATASTROOF staat trouwens altijd boven de politiek en spot met iedereen. En zo hoort dat.

 

Als er iets is wat bij KATASTROOF altijd hoog in het vaandel wordt gedragen, dan is het vrijheid van meningsuiting. Het is zelfs de core business van de band. Vandaar dat ik toen besliste uit de band te stappen in plaats van mijn mening op te dringen aan Zjuul en eisen te stellen over wat hij wel of niet mag zeggen.

 

Onze collega Jos heeft toen bemiddeld en een afkoelingsperiode voorgesteld, waarna we elkaar alle drie terug zouden ontmoeten.

 

Dat gesprek heeft ondertussen plaats gevonden in een vriendschappelijke en rustige sfeer. Ik heb hen zo goed mogelijk duidelijk proberen te maken, waarom ik achter mijn beslissing bleef staan.

 

Het leek inderdaad een onverwachte en impulsieve beslissing. Daar schrok ik zelf ook van. Ik heb er dagen en nachten over gepiekerd waarom ik die beslissing zo snel kon nemen en of er niet nog meer speelde. Ja, natuurlijk ging dat conflict over een grens die ik principieel had getrokken en waar ik nu nog steeds achter sta, maar als ik eerlijk moet zijn, speelde er onbewust inderdaad meer. En dat wil ik hier graag uitleggen.

 

Ik wil eerst wel duidelijk stellen dat ik voor mijn beslissing hoegenaamd geen plannen had om de groep te verlaten. Ik was zelfs al bezig met plannen voor een nieuw album en de feestelijkheden rond 45 jaar KATASTROOF in 2022.

 

En toch sluimerde er blijkbaar al heel de tijd iets waardoor ik deze beslissing zo schijnbaar impulsief kon nemen. Eerst en vooral een issue die al dateert van toen ik zo’n 20 jaar geleden bij de groep kwam. Jos en Zjuul waren idolen van mij. Ik was een jonge fan die erg naar hen opkeek. Naar Zjuul zoals naar een oudere rebelse broer: de stoere gast met lak aan establishment, politiek en bazen. En Jos was meer als een mentor. Mijn wijze oude Jedi-meester. Ik heb ongelooflijk veel van hen geleerd.

 

Maar ik trachtte ook altijd om bij hen in een goed blaadje te staan. Ik begon mijn eigen persoonlijkheid aan te passen om geaccepteerd te worden. Vooral mijn ‘grote broer’ is nogal assertief in de manier waarop hij duidelijk maakt waaraan hij allemaal een hekel heeft op allerlei vlakken. En ik - als onnozele dweper - begon hem naar de mond te praten, ook al kwam mijn mening niet overeen met die van hem. Soms verre van zelfs. Maar ik deed mee, slikte het en beet op mijn tong. Natuurlijk kan ik dit Zjuul helemaal niet verwijten, hij heeft daar nooit om gevraagd. Dat is gewoon een persoonlijke kwestie. Ik had niet genoeg ruggengraat. Maar je moet niet onderschatten hoe het is om als jonge fan plots samen te werken met je idolen. Bij zowat alles wat ik in mijn leven plande, was jarenlang mijn eerste gedachte: “Wat zou Zjuul hiervan denken?” En wanneer ik verwachtte dat hij het zou afkeuren dan deed ik het niet. Stom natuurlijk. Ik besef dat nu ook allemaal.

 

Ik bleef dus ten eerste bij mijn beslissing omdat ik het beu was op mijn tong te bijten, mijn eigen mening voor me te houden om discussies te vermijden die de sfeer en de optredens zouden kunnen bederven. Ik had mezelf te vaak verloochend en heb daar geen zin meer in. Geen verwijt aan Zjuul - want nogmaals: vrije meningsuiting is het enige wat heilig is in KATASTROOF - maar een persoonlijk probleem waar ik aan moet werken.

 

Een nog andere issue is het feit dat ik op een heel andere moment in mijn leven en muzikale carrière zit dan Zjuul en Jos. Ik ben 25 á 30 jaar jonger en heb nog heel veel behoefte aan het proberen van nieuwe dingen, experimenteren, bijleren en vernieuwen. Terwijl Jos en Zjuul echte iconen zijn die legendarische liedjes schreven en absoluut niets meer te bewijzen hebben.

 

De fase waarin ik nu zit hebben zij ook gekend op mijn leeftijd: zij startten toen ook nieuwe bands op naast KATASTROOF en lanceerden solo-albums aan de lopende band waarin zij ook experimenteerden met een nieuw geluid. En daarnaast hadden zij dan ook nog de energie om elk jaar een nieuw KATASTROOF-album uit te brengen en non-stop te toeren.

 

Ik voel nu ook nog die drang, maar ik voel die eerlijk gezegd niet meer in de band. En dat hoeft ook niet. Katastroof is een begrip, een fenomeen waar niks meer aan verbeterd of veranderd hoeft te worden. Een icoon hoef je niet te vernieuwen. Dat is goed zoals het is. Ik moet mijn ei dus ergens anders kwijt.

 

Daarom weet ik dat mijn toekomst elders ligt. En het klinkt erg arrogant, maar ik heb ook het gevoel dat KATASTROOF muzikaal gezien niet het summum is van wat ik als muzikant kan bereiken. Wat betreft populariteit waarschijnlijk wel. Ik maak me geen illusies dat ik ooit nog zulke enthousiaste fans voor me zal zien, die massaal komen opdagen, zelfs tot in de kleinste Vlaamse dorpen. Maar daar heb ik vrede mee. Ik wil hen trouwens ook bedanken om mij zo goed te accepteren en appreciëren.

 

Jos en Zjuul,

 

No hard feelings. Jullie hebben voor altijd een heel grote speciale plek in mijn hart. Ik heb tranen in mijn ogen terwijl ik dit schrijf. Het spijt me dat ik jullie dit aandoe en jullie met verdriet en problemen opzadel, maar het is niet anders. Het ga jullie goed en we zien elkaar nog wel!

 

LEVE KATASTROOF!

 

STEF.

Jos en Zjuul laten dit weten:

Stefke gotverdoemme!
Wij gon oe misse zenne!
Mor ge meugt altaaid trugkome.

 

Jos & Zjuul